Στήριξη στον αθλητισμό της γειτονιάς

Τα τελευταία δύο Σάββατα, βρέθηκα στις αναμετρήσεις του πρωταθλήματος χάντμπολ της Α1 των ανδρών, ΑΕΚ-ΠΑΟΚ και Άρης Νίκαιας-ΓΑΣ Κιλκίς, προκειμένου να τα βιντεοσκοπήσω για να σας τα παρουσιάσουμε μέσω του sportshero.gr. Τα αγωνιστικά τα είδατε ή θα τα δείτε. Αυτό που θα ήθελα να τονίσω όμως παρακάτω, είναι τα συναισθήματα που μου δημιουργήθηκαν από τα όσα συνέβησαν εκτός αγωνιστικού χώρου.

Στην αναμέτρηση των «Δικεφάλων» το κλειστό του Βύρωνα ήταν κατάμεστο από 2500 φίλους των «κιτρίνων». Η ατμόσφαιρα ήταν φανταστική, με εξαίρεση βέβαια τα υβριστικά συνθήματα που δεν ήταν πάντως και πάρα πολλά και σίγουρα όχι περισσότερα από όσα ακούγονται συνήθως σε παιχνίδια ανάμεσα σε τέτοιου βεληνεκούς συλλόγους της χώρας μας σε όλα τα σπορ. Οι στιγμές που έκαναν τα ... χορευτικά τους οι οπαδοί της ΑΕΚ, στην κερκίδα, επευφημώντας την ομάδα τους ήταν καταπληκτικές. Το ίδιο καταπληκτικές είναι οι στιγμές των χορευτικών των οπαδών του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, του ΠΑΟΚ, του Άρη και όλων των υπολοίπων ομάδων που έχουν πίσω τους ισχυρό οπαδικό κίνημα, αν το κοιτάξουμε έξω από τα στενά όρια του ποιά είναι η ομάδα που υποστηρίζουμε εμείς. Λέω οπαδικό κίνημα γιατί αυτό είναι τελείως διαφορετικό από το φίλαθλο κίνημα που έχουν ή θα έπρεπε να έχουν όλοι ανεξαιρέτως οι αθλητικοί σύλλογοι στην χώρα μας.

Αυτό το φίλαθλο κίνημα το είδα χθες (01/10) στο κλειστό της Νίκαιας, (όπου Νίκαιας βάλτε την δική σας περιοχή) που έχει την έδρα του ο Άρης. Στις κερκίδες βρέθηκαν οι αθλητές των μικρών ομάδων του Άρη Νίκαιας, οικογένειες τριών, τεσσάρων ή και παραπάνω ατόμων, έγκυοι, παπούδες και γιαγιάδες των παικτών, ή απλά άνθρωποι που έχουν περάσει όλη τους την ζωή σε αυτές ακριβώς τις κερκίδες, ή σε αυτή την γειτονιά, αυτή την πόλη που έχει ... γεννήσει Ιερά Τέρατα του Ελληνικού και Παγκόσμιου Αθλητισμού (πόσες άλλες έχουν κάνει ακριβώς το ίδιο σε όλη την επικράτεια της Πατρίδας μας), παρακολουθώντας τις προσπάθειες τόσων και τόσων χιλιάδων αθλητών, που έχουν πατήσει πάνω σε αυτό το ίδιο παρκέ, όπως και σε όλα τα παρκέ, τα τσιμέντα, τα taraflex, ή τα ... χορτάρια, σε όλα τα γήπεδα, κλειστά και ανοιχτά αυτής της χώρας που γέννησε κάποτε τον Αθλητισμό, τον Ολυμπισμό, την Δημοκρατία, το Αθλητικό Ιδεώδες, το Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο του Ωραίου του Μεγάλου και του Αληθινού. Όλοι αυτοί δεν θα ήταν ανάμεσα στους οπαδούς της ΑΕΚ ή του ΠΑΟΚ, ακόμη κι αν υποστήριζαν μόνο αυτή την ομάδα. Θα ήταν στην κερκίδα, αλλά στο κομμάτι που κάθονται οι οικογένειες αυτών των ομάδων. Δεν θα ήταν ανάμεσα στους οπαδούς, γιατί η φιλοσοφία τους είναι διαφορετική. Όχι καλύτερη ή χειρότερη, αλλά διαφορετική.

Είναι η φιλοσοφία, που λέει ότι πρέπει να αγαπήσουμε και να στηρίξουμε τα δικά μας παιδιά, την δική μας γειτονιά, την δική μας περιοχή. Ο Άρης Νίκαιας είναι ένας μεγάλος σύλλογος. Είναι το ίδιο μεγάλος με κάθε έναν Αθλητικό Σύλλογο, που υπάρχει σε αυτή την Χώρα και προσπαθεί να αναπτύξει τον Αθλητισμό, το Φίλαθλο πνεύμα στους αθλητές του αλλά και στο φίλαθλο κοινό. Και στα δύο παραπάνω παιχνίδια για 60 αγωνιστικά λεπτά υπήρχαν αντεγκλήσεις και νεύρα ανάμεσα στους αθλητές. Την ώρα της προσπάθειας για την κατάκτηση της νίκης υπήρχε έντονη αντιπαλότητα. Όμως λειτουργώντας ως μία τεράστια ... γόμα η κόρνα της λήξης του αγώνα, τα έσβηνε όλα και έμεναν στο γήπεδο μόνο φίλοι, συναθλητές, Άνθρωποι. Το ίδιο συμβαίνει σε όλα τα αθλήματα, όσο μεγάλο και αν είναι το έπαθλο. Ακόμη και στον τελικό του Champions League, οι νικητές στέκονται στο πλάϊ και χειροκροτούν τους ηττημένους, οι αθλητές αγκαλιάζονται μετά τον τερματισμό στα 100μ, στο Δέκαθλο και το Έπταθλο των Ολυμπιακών Αγώνων, τερματίζουν κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου στον Μαραθώνιο δρόμο, ο μποξέρ που μόλις έχει κερδίσει σηκώνει το χέρι και του χαμένου, αναγνωρίζοντας την προσπάθειά του.

Νικητές και χαμένοι, χωρίς να έχει καμμία σημασία ποιός είναι ποιός, κλαίνε σαν μικρά παιδιά για την μεγάλη τους στιγμή. Όχι για την στιγμή της νίκης, αλλά γιατί μετά από κόπους, θυσίες και ιδρώτα ετών, φτάνει η στιγμή να προσπαθήσουν και πάλι για το καλύτερο δυνατό. Σημασία Έχει η Συμμετοχή και Όχι η Νίκη, λέει το ρητό των Ολυμπιακών Αγώνων και αυτό το ξέρουν καλά όλοι όσοι ασχολήθηκαν ενεργά με τον αθλητισμό.

Κανείς από όλους αυτούς δεν ξεκίνησε απολαμβάνοντας μισθούς εκατομμυρίων (όποιο κι αν είναι το νόμισμα). Όλοι οι Ολυμπιονίκες, οι Παγκόσμιοι πρωταθλητές, Πρωταθλητές Ηπείρων, Χωρών, Νομών, Περιφερειών, Πόλεων, ή όπου αλλού ξεκίνησαν από την γειτονιά. Από τον σύλλογο της περιοχής τους και εξελίχθηκαν. Προσπάθησαν για να φτάσουν κάπου και έφτασε ο καθένας εκεί που του επέτρεψαν οι δυνάμεις του. Κανείς δεν χάνει στον Αθλητισμό. Γιατί ο Αθλητισμός δεν δημιουργήθηκε για να πικάρει ο νικητής τον ηττημένο. Υπάρχει από την ανάγκη του Ανθρώπου να αισθανθεί τον πόνο, την προσπάθεια και την κούραση και του διπλανού του, να παλέψει μαζί του, δίπλα του, ή απέναντι του για το καλύτερο και να χαρεί στο τέλος της προσπάθειας γιατί έκανε το καλύτερο που μπορούσε. Προσπαθεί πάντα να βελτιωθεί χωρίς να κάνει κακό στον συνάνθρωπό του.

Το αύριο φέρνει πάντα κάτι καινούριο στην ζωή. Αλλά για να υπάρξει αύριο πρέπει να τιμάται και να προστατεύεται το χθες. Πρέπει οι παλιοί να μαθαίνουν στους νεώτερους την αξία της αλληλεγγύης, της προσπάθειας και του Εύ Αγωνίζεσθαι. Να τους δείχνουν τα κατορθώματα των παλαιότερων ή των σύγχρονων αθλητών και πρωταθλητών, να τους θυμίζουν σε κάθε περίπτωση ότι ο κόσμος όλων μας, ξεκινάει από το σπίτι μας, συνεχίζεται στην γειτονιά μας, στην πόλη μας, στην Χώρα μας, στο Κόσμο όλο.

Πρέπει να στηρίξουμε Όλοι ακόμη περισσότερο σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς τον Ερασιτεχνικό, τον Σωματειακό αθλητισμό, την Γειτονιά μας. Από εκεί ξεκινούν όλα. Χωρίς αυτά δεν θα υπάρξει μέλλον. Ο Αθλητισμός Πρέπει να αντέξει και είναι στο χέρι μας να τα καταφέρουμε.

Μετά τιμής προς όλους αυτούς που κόπιασαν, κοπιάζουν και θα κοπιάσουν για την Τιμή της Πατρίδας και την Δόξα του Αθλητισμού.

Νιφλής Γιώργος.