Πέρασε ήδη αρκετός καιρός από την διαβόητη δαγκωματιά του Λουίς Σουάρες στον Τζόρτζιο Κιελίνι, που έλαβε χώρα στον αγώνα μεταξύ Ουρουγουάης και Ιταλίας (1-0 υπέρ της πρώτης) στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας.
Γράφει ο Γιάννης Ασημακόπουλος
Στις 24 Οκτωβρίου, λήγει η τιμωρία του επιθετικού της Μπαρτσελόνα και γίνεται πραγματικότητα η πολυπόθητη επιστροφή του στην ενεργό δράση. Πολυπόθητη για τους συμπαίκτες του στην Καταλωνία, οι οποίοι είναι αδύνατον να μην αναγνωρίζουν την αγωνιστική του αξία. Βεβαίως, αυτή η αξία, που εδράζεται στα ατομικά προσόντα της εκτελεστικής δεινότητας και της ευελιξίας, πρέπει να συνδεθεί και με τον κατάλληλο τακτικό σχεδιασμό για να αναγορευτεί σε αληθινό συλλογικό πλεονέκτημα.
Όμως, κάθε αναφορά στον εν λόγω Ουρουγουανό ποδοσφαιριστή, πρώην του Άγιαξ και της Λίβερπουλ, δεν περιορίζεται σε ποδοσφαιρικό πλαίσιο, αλλά επεκτείνεται τόσο στην ψυχολογία των σπορ όσο και στις συνθήκες άνδρωσης ορισμένων κορυφαίων επαγγελματιών αθλητών. Ο Σουάρες μεγάλωσε, όπως κάθε άνθρωπος που γεννιέται στους τόπους της μεγάλης φτώχειας, με στερήσεις. Στερήσεις που διογκώνουν τα απωθημένα. Απωθημένα που τροφοδοτούν την παραβατική συμπεριφορά και τις ανεξήγητες αντιδράσεις. Και φυσικά, απωθημένα που συχνά αντιτίθενται στην πειθάρχηση σε κανόνες ομαδικότητας.
Όπως είχε υποστηρίξει και ο Ράιτ Τόμσον, ο δημοσιογράφος του ESPN που ταξίδεψε στο Μοντεβίδεο για να αναζητήσει τις ρίζες του φαινομένου Σουάρες, ο Ουρουγουανός, από μικρός, παρουσίαζε σημάδια ψυχικής ανισορροπίας λόγω οικογενειακών ζητημάτων (ο πατέρας του είχε εγκαταλείψει τη μητέρα του, αυτόν και τα έξι αδέλφια του). Παρά ταύτα, το προσωπικό ταλέντο ήταν το …ατόφιο χρυσάφι του, έτσι ώστε να περάσει από τον ζόφο της αβεβαιότητας στον στίβο των παγκοσμίως αναγνωρίσιμων.
Στα 19 του χρόνια, το 2006, πήγε στην Ολλανδία και την Γκρόνινγκεν, δηλαδή εντάχθηκε σε ευρωπαϊκή ομάδα, με συνακόλουθη την ανάγκη συμπόρευσης με τον επαγγελματισμό και τον (αλληλο)σεβασμό. Ακολούθησαν ο Άγιαξ (2007-2011) και η Λίβερπουλ (2011-2014). Μόλις προχθές, ο Κένι Νταλγκλίς, μια εμβληματική φυσιογνωμία του συλλόγου των «reds», παρέδωσε στον Σουάρες, σε ειδική εκδήλωση στη Βαρκελώνη, το «χρυσό παπούτσι», για να τον τιμήσει για το κατόρθωμα τού να αναδειχθεί πρώτος σκόρερ των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων της περυσινής σεζόν (σημείωσε 31 γκολ, όσα και ο Κριστιάνο Ρονάλντο).
Πλέον, για τον 27χρονο ολοκληρωμένο ποδοσφαιριστή Σουάρες, οι απόψεις, ακόμη κι αν διίστανται, ξεκινούν από την ίδια αφετηρία: τις αδιαμφισβήτητες αρετές του. Το πώς αξιοποιείται σε κάθε ομάδα είναι κάτι διαφορετικό. Κάτι που υπερβαίνει τον ίδιο και βαραίνει τον προπονητή της ομάδας στην οποία αγωνίζεται.
Για τον άνθρωπο Σουάρες, όμως; Το ερώτημα μπορεί να βρει την απάντησή του μόνο χάρη στον ίδιο, δηλαδή στις επιλογές, στις πράξεις, στην καθημερινότητά του. Η «Μasia» αποτελεί έναν ασφαλή χώρο δημιουργίας άρτιων ποδοσφαιρικών χαρακτήρων. Αλλά το οικοδόμημα της Μπαρτσελόνα δεν μπορεί να προνοήσει και για την ύπαρξη συγκεκριμένου τρόπου τιθάσευσης όσων εντάσσονται σε μεγαλύτερη ηλικία σε αυτόν τον αθλητικό οργανισμό. Η τιθάσευση, σε αυτό το επίπεδο, προκύπτει μόνο από την αυτοκυριαρχία. Αξίζει να περιμένουμε, για να διαπιστώσουμε το αν ο εκρηκτικός σταρ δώσει ξανά πνοή στο ποδοσφαιρικό του ρεπερτόριο!
