Μετά τη λήξη του πρώτου ματς μεταξύ της Παρί Σεν Ζερμαίν και της Τσέλσι (1-1), οι πιθανότητες πρόκρισης στην προημιτελική φάση του Champions League ήταν, δίχως αμφισβήτηση, μοιρασμένες.
Διότι μπορεί η ομάδα του Ζοσέ Μουρίνιο να απέσπασε την ισοπαλία με το υπερπολύτιμο εκτός έδρας γκολ, πλην όμως οι πρωταθλητές Γαλλίας δημιούργησαν αρκετές ευκαιρίες και θα μπορούσαν να πάρουν και τη νίκη, αν δεν υπερασπιζόταν την εστία των «μπλε» ο Τιμπό Κουρτουά.
Γράφει ο Γιάννης Ασημακόπουλος
Χθες, με δεδομένο ότι επρόκειτο για επαναληπτικό αγώνα νοκ άουτ φάσης, ο Πορτογάλος προπονητής της Τσέλσι εξ αρχής δεν θα παραμελούσε τα αμυντικά καθήκοντα της ομάδας του. Με διάταξη 4-2-3-1, με τον καταπληκτικό Μάτιτς και τον οξυδερκή Φάμπρεγκας στο κέντρο και με έμφαση στην αξιοποίηση της κλάσης του Εντέν Αζάρ, οι γηπεδούχοι κατόρθωσαν (ιδίως στο πρώτο ημίχρονο) τόσο να κρατήσουν την Παρί μακριά από την εστία τους όσο και να πατήσουν στην αντίπαλη περιοχή σε ορισμένες περιπτώσεις.
Από την άλλη πλευρά, το 4-3-3, με την παρουσία των Μότα, Βεράτι και Ματουιντί στο χώρο της μεσαίας γραμμής, έδωσε στoυς φιλοξενούμενους τη δυνατότητα να έχουν και συμπαγές κέντρο και περιθώρια να τρέξουν στις αντεπιθέσεις. Παρά ταύτα, ενώ μέχρι το 31ο λεπτό πίστευαν ότι μπορούσαν να επαφίενται, εν μέρει, και στις εμπνεύσεις του Ιμπραΐμοβιτς, από το χρονικό σημείο αποβολής του Σουηδού και ύστερα, το συλλογικό τους πλάνο εκ των πραγμάτων αναθεωρήθηκε.
Αναθεωρήθηκε, παραδόξως, προς το καλύτερο. Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε στο γήπεδο ο παγκοσμίου κλάσης Ζλάταν, ο Έντινσον Καβάνι, ο οποίος ανέλαβε να «γεμίσει» με την πληθωρική του παρουσία την επιθετική γραμμή των Παριζιάνων, ήταν πραγματικά χάρμα ιδέσθαι. Ο Ουρουγουανός επιθετικός όχι μόνο συνέβαλε τα μέγιστα για να παραμείνει …ζωντανή η ομάδα του στο δημιουργικό κομμάτι του παιχνιδιού, αλλά είχε και καθοριστική συμμετοχή στο πρέσινγκ που δυσχέρανε τις προσπάθειες των γηπεδούχων στον νευραλγικό χώρο του κέντρου. Κι αν δεν ήταν σε τόσο πλάγια θέση στην μεγάλη ευκαιρία του 58’, πιθανώς να είχε ανοίξει το σκορ.
Όσον αφορά στο αριθμητικό μειονέκτημα με το οποίο αναγκάστηκε να …πορευτεί η «αρμάδα» του Μπλαν για 90 (συμπεριλαμβανομένης και της παράτασης) αγωνιστικά λεπτά, δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε.
Απαιτείται, για την ακρίβεια, να υποκλιθούμε στο μεγαλείο αυτής της Παρί, που κατάφερε να μετατρέψει στην πράξη αυτό το μειονέκτημα σε πλεόνασμα δυναμισμού και αυταπάρνησης. Που δεν πέταξε λευκή πετσέτα ούτε μετά το 1-0 (81’, Γκάρι Κέιχιλ) ούτε μετά το 2-1 (96’, πέν. Εντέν Αζάρ). Που δεν σκέφτηκε στιγμή να παραδοθεί, αν και βάσει της εξέλιξης του αγώνα ουδείς θα την έψεγε. Και, φυσικά, οι ηγετικές ικανότητες αυτής της ανερχόμενης (υπερ)δύναμης του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου έγιναν ολοφάνερες χάρη στον Τιάγκο Σίλβα.
Ο Βραζιλιάνος, όπως κάθε ποδοσφαιριστής στην παράταση, απώλεσε για κλάσματα δευτερολέπτου την αυτοσυγκέντρωσή του. Έφερε την ευθύνη για το πέναλτι που καταλογίστηκε υπέρ της Τσέλσι. Όμως, στο 114’, ο ίδιος ποδοσφαιριστής σημείωσε το γκολ – «χρυσάφι», λυτρώνοντας τον εαυτόν του και όλους όσους απαρτίζουν το άκρως ποιοτικό «οικοδόμημα» της Παρί. Αληθινός αρχηγός, λοιπόν, όχι μόνο λόγω περιβραχιονίου, αλλά και λόγω της εν γένει εμφάνισής του.
Αν μη τι άλλο, τέτοιου είδους προκρίσεις δίνουν σε μια ομάδα το «εισιτήριο» για να περάσει από το σύνολο των πολλά υποσχόμενων ομάδων στο κλαμπ των «εκλεκτών». Αυτές οι προκρίσεις σφυρηλατούν το μέταλλο των μεγάλων πρωταγωνιστών. Εν τέλει, προκρίσεις όπως η χθεσινή επιβεβαιώνουν την αξία δύο απαραίτητων για την πρόοδο κάθε ομάδας συστατικών: της αγωνιστικότητας και της ποιότητας.
