Παρακολουθώντας εδώ και χρόνια από πολύ κοντά το επαγγελματικό κομμάτι του αθλητισμού, έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε δεδομένα κάποια πράγματα, όμως όσο περισσότερο χαμηλώνουν οι κατηγορίες, οι καταστάσεις που μπορούμε να παρατηρήσουμε είναι τελείως διαφορετικές και αξίζουν πολύ μεγαλύτερης προσοχής και θαυμασμού.
Για παράδειγμα στην Ευρωλίγκα, όλοι ασχολούμαστε με το πόσα εκατομμύρια επενδύει η μια (ΤΣΣΚΑ) ή η άλλη (Φενέρ) ομάδα και για το αν τα λεφτά κάνουν τελικά τις ομάδες. Πηγαίνοντας στα δικά μας, βλέπουμε ότι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός κινούνται στον οικονομικό τομέα σε... ρηχά νερά σε σχέση με τους Ευρωπαίους, αλλά παρόλα αυτά παραμένουν εδώ και χρόνια ανάμεσα στις κορυφαίες ομάδες της Ηπείρου μας. Στα του πρωταθλήματος μας όμως, ξεχωρίζουν σαν... την μύγα μες το γάλα από τους άλλους συλλόγους και εδώ και χρόνια μοιράζονται τους τίτλους, σαν να παίζουν μόνοι τους στο πρωτάθλημα.
Ουδείς διανοείται τους «αιώνιους» να αντιμετωπίζουν προβλήματα ύπαρξης στο ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ, καθώς το μέγεθός τους είναι τέτοιο που πάντα θα βρεθεί μια λύση. Τώρα, αν κάποια άλλη ομάδα δεν τα καταφέρει και φύγει από κάποια διοργάνωση μεσούσης της περιόδου λόγω οικονομικών προβλημάτων, τότε όλοι μιλάμε πολύ εύκολα για κακοδιαχείριση και κρίνουμε για πλάκα -γνώρισμα του λαού μας-, ανθρώπους που έχασαν τα λεφτά τους, «στράγγιξαν» και αποχώρησαν υποχρεωτικά, αφού δεν είχαν να δαπανήσουν άλλα χρήματα. Σαφώς και υπάρχουν κάποιοι -πάντα υπήρχαν, μακάρι να μην υπάρχουν κάποτε- που μπαίνουν σε μια ομάδα ή έναν αθλητικό χώρο μόνο και μόνο για την προσωπική τους προβολή και έχουν την καταστροφή ως επιλογή. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ονόματα τώρα.
Κατεβαίνοντας στις αμέσως επόμενες κατηγορίες, Εθνικές ή τοπικές, θα δούμε μια άλλη κατάσταση, που θα έπρεπε να μας αγγίζει πιο πολύ, καθώς είναι κοντά στα δικά μας -του απλού λαού- μέτρα και σταθμά.
Θα δούμε ομάδες που καταφέρνουν να πάρουν την άνοδο για μια μεγαλύτερη κατηγορία, αλλά τελικά δεν μπορούν να αγωνιστούν εκεί, ακριβώς επειδή δεν έχουν βρει κάποιον... τοίχο για να κόβουν χρήματα.
Κι όμως αν και είναι τόσα τα παραδείγματα σωματείων που έχουν ζήσει αυτή την κατάσταση γιατί οι δυνάμεις τους δεν επαρκούν για να τους οδηγήσουν ψηλότερα, είναι πραγματικά θαυμαστό αυτό που συμβαίνει κάθε χρόνο και αποδεικνύει το μεγαλείο του Ανθρώπου, αλλά και του Αθλητισμού. Οι εκφράσεις «σημασία έχει το ταξίδι όχι ο προορισμός» και «σημασία έχει η συμμετοχή όχι η νίκη» βρίσκουν τόπο σε όλο το φάσμα του Ελληνικού Αθλητισμού, αλλά ειδικότερα στα ομαδικά αθλήματα, καθώς εκεί η άνοδος σε μεγαλύτερη κατηγορία, πλέον -εδώ και χρόνια- δεν σημαίνει ούτε μεγαλύτερη επιχορήγηση, ούτε τηλεοπτικά συμβόλαια, ούτε εισροή κεφαλαίων, ούτε τίποτα άλλα από όσα συμβάλλουν στην ανάπτυξη.
Σημαίνει απλά και μόνο παραπάνω έξοδα.
Παρόλα αυτά οι ομάδες από την Α2 Εθνική κατηγορία μέχρι την τελευταία τοπική, μάχονται λυσσαλέα όλη την σεζόν για να πάρουν το πλεονέκτημα έδρας και εκεί, μέσα στο σπίτι τους, να διεκδικήσουν την κορυφαία τους στιγμή μέχρι την επόμενη. Άλλες τα καταφέρνουν με το τέλος της κανονικής διάρκειας ενός πρωταθλήματος και ανεβαίνουν απευθείας, άλλες στα πλέϊοφ, άλλες στα μπαράζ -οι δυο πρώτες πανηγυρίζουν μαζί με τους δικούς τους ανθρώπους, αυτές των μπαράζ άν και είναι μακριά από την έδρα τους, σε ουδέτερο έδαφος, έχουν πάντα κάποιους λίγους δικούς τους να τις στηρίζουν-, αλλά όλες αυτές οι ομάδες κλείνουν την χρονιά χαμογελαστές. Τα μέλη τους, ζουν στιγμές που δεν θα σβηστούν ποτέ από μέσα τους, που θα μπορούν να διηγούνται σε παιδιά και εγγόνια και με λίγη καλή τύχη τώρα που ο καθένας μπορεί να έχει αποθηκευμένες τις μεγάλες του στιγμές είτε σε φωτογραφίες είτε σε βίντεο, θα μπορούν να απολαμβάνουν και οι ίδιοι για μια ζωή.
Αντίθετα με αυτούς οι συναθλητές τους - αντίπαλοι μόνο για την διάρκεια του αγώνα -, αυτοί που χάνουν στο μεγάλο παιχνίδι, στον τελικό ανόδου ή παραμονής, φεύγουν λυπημένοι από το γήπεδο και για λίγες ημέρες δεν θέλουν ούτε να σκέφτονται αυτό που μόλις έχασαν. Όμως τόσο οι νικητές όσο και οι ηττημένοι, λίγους μήνες μετά θα ξαναμπούν στο γήπεδο, γιατί η ζωή συνεχίζεται, γιατί η προσπάθεια δεν σταματάει ποτέ, γιατί ο Αθλητισμός τους έχει μάθει να βρίσκουν πάντα την δύναμη να συνεχίσουν.
Ξέρουν ότι τα μεγάλα συμβόλαια ίσως δεν τους χτυπήσουν την πόρτα ποτέ, ξέρουν ότι δεν μπορούμε όλοι να γίνουμε -αν και θέλουμε- Τζόρνταν, Γκάλης, Γιαννάκης, Αντετοκούμπο και τόσοι άλλοι, ξέρουν ότι δεν θα διεκδικήσουν ποτέ την Ευρωλίγκα ή το δαχτυλίδι του ΝΒΑ, ξέρουν ότι το δικό τους Κύπελλο θα το σηκώνουν πολύ εύκολα και με δυο ή τρία δάχτυλα, κι όμως γυρίζουν πάντα εκεί, μέσα στο γήπεδο, για όσο τους κρατούν τα πόδια τους.
Στα 27 χρόνια που ασχολούμαι με την Αθλητική Δημοσιογραφία, έχω δεί ατελείωτους τέτοιους αθλητές. Τα τελευταία 6 χρόνια μέσω του sportshero.gr, έχω βρεθεί ακόμη πιο κοντά τους, πιο κοντά σε όλους σας, που μπαίνετε στα γήπεδο για να αγωνιστείτε και αν τα καταφέρετε να κερδίσετε. Που ξέρετε ότι θα φέρετε μεγάλο... πονοκέφαλο στην διοίκηση της ομάδας άν τελικά πετύχετε την άνοδο, γιατί θα πρέπει να βρει περισσότερα χρήματα για να βγάλει την επόμενη χρονιά με το κεφάλι. Το ξέρει και η ίδια η διοίκηση. Κι όμως, μετά το τέλος του αγώνα άν το αποτέλεσμα είναι το επιθυμητό, γίνεστε όλοι μαζί ένα κουβάρι και πανηγυρίζετε σαν μικρά παιδιά για αυτή την τεράστια επιτυχία. Τι κι αν κάποιες ομάδες δεν καταφέρουν τελικά να αγωνιστούν την επόμενη σεζόν στην παραπάνω κατηγορία, απλά και μόνο γιατί δεν βρέθηκαν τα χρήματα.
Κανείς δεν μπορεί να σβήσει από τις σελίδες της Ιστορίας ότι η νίκη σας συνέβη.
Κανείς δεν μπορεί να σας στερήσει το δικαίωμα να υπερηφανεύσεστε ότι η Θέλησή σας ήταν τόσο δυνατή που νίκησε την δυνατότητά σας.
Κανείς δεν είναι πιο άξιος από εσάς, γιατί όλοι προσπαθείτε σύμφωνα με τις δυνατότητές σας, την ηλικία σας, τις εμπειρίες σας.
Όλοι προσφέρετε στο μεγαλείο του Αθλητισμού και γι αυτό σας αξίζουν Συγχαρητήρια!
Γιώργος Νιφλής
