Είναι μερικές φορές που αναρωτιέται κανείς με τι είναι ικανοποιημένος ο άνθρωπος. Πόσο νομίζει ότι δεν θα τον καταλάβουν όταν άλλα λέει, άλλα εννοεί και άλλα κάνει.
Γενικό ακούγεται, αλλά στην σχέση αθλητισμού-δημοσιογραφίας υπάρχουν πάμπολα παραδείγματα που δείχνουν ότι δεν δίνουμε -εμείς οι δημοσιογράφοι- την πρέπουσα προσοχή και αξία σε επιτεύγματα πολύ σημαντικά.
Βέβαια, μιλάμε για μια χώρα που το φίλαθλο πνεύμα έχει σχεδόν εξαφανιστεί, που όλοι είμαστε οπαδοί μόνο του εαυτού μας και ξέρουμε πάντα καλύτερα απ' όλους τους άλλους, ακόμη κι αν καθόμαστε στον καναπέ μας και ... μασαμπουκιάζουμε την ώρα που οι αθλητές και οι αθλήτριες της χώρας μας παλεύουν για την τιμή της πατρίδας.
Μιλάμε για... φιλάθλους που -ήταν αρκετοί- μετά την κατάκτηση του Χρυσού Ολυμπιακού μεταλλίου από την Βούλα Πατουλίδου το 1992 στην Βαρκελώνη στα 100μ εμπόδια, είπαν: ας μην είχε πέσει η μαύρη (ναι την Γκέϊλ Ντίβερς εννοούσαν) και θα βλέπαμε. Πράγματι αν δεν είχε πέσει η Ντίβερς η Βούλα Πατουλίδου θα είχε τερματίσει δεύτερη σε Ολυμπιακούς Αγώνες, κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ στην Ελληνική Αθλητική Ιστορία από γυναίκα. Αλλά τι αξία έχει να είσαι δεύτερος σε Ολυμπιακούς Αγώνες; Καμμιά. Βέβαια έχουμε θεσπίσει να ονομάζουμε Ολυμπιονίκη μέχρι και τον αθλητή που έχει πάρει την 8η θέση. Για να του χρυσώσουμε το χάπι μάλλον, αφού δεν πρόκειται να ασχοληθούμε ποτέ μαζί του.
Παραδείγματα τέτοιας απαξίωσης ατελείωτα, δεν χρειάζεται να τα απαριθμήσουμε, γιατί το θέμα εδώ είναι άλλο. Ο Έλληνας δημοσιογράφος, αθλητικογράφος, όπως προτιμάτε ονομάστε τον, έχει μάθει, ειδικά τα τελευταία χρόνια στην δημοσιογραφία του copy-paste, χωρίς να αναφέρει πηγή, χωρίς να διασταυρώνει, χωρίς τίποτα. Έχει μάθει ότι για να καλύψει ένα γεγονός πρέπει αυτό να αφορά μόνο τα πολύ μεγάλα σωματεία της χώρας ή τους αθλητές που επιστρέφουν με Ολυμπιακά, Παγκόσμια και ίσως Πανευρωπαϊκά (ποιά Ευρώπη τώρα) μετάλλια.
Πέρσι όταν η Εθνική μπάσκετ γυναικών επέστρεψε με την 4η θέση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος βρέθηκαν αρκετά κανάλια στην επιστροφή της στο αεροδρόμιο. Στην αναχώρηση της ήταν μόνο η κάμερα του sportshero. Φέτος όταν για έναν μόλις πόντο βρέθηκε εκτός οκτάδας στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα στην επιστροφή της την περίμενε το sportshero και το ΑΡΤ, στην αναχώρηση ήταν πάλι το sportshero και η κάμερα της ΕΡΤ που θα κάλυπτε την διοργάνωση.
Πριν από λίγες ημέρες επέστρεψαν από την Πολωνία και την Ρωσία ο Ολυμπιακός και η Νίκη Λευκάδας που είχαν πάρει την πρόκριση στους ομίλους των Ευρωπαϊκών διοργανώσεων που συμμετείχαν. Τις «ερυθρόλευκες» υποδέχθηκε με κάμερα μόνο το sportshero και υπήρχαν ακόμη ρεπόρτερ του Ολυμπιακού σε sites. Κανένα κανάλι, καμία άλλη κάμερα, παρά το ότι μιλάμε πράγματι για ένα τμήμα ενός τεράστιου σωματείου της χώρας μας, σε ένα άθλημα που ακόμη και στην γυναικεία του εκδοχή, μας χάρισε σημαντικές στιγμές τα τελευταία δυο χρόνια. Την Νίκη Λευκάδας δεν την περίμενε κανείς άλλος πέρα από το sportshero.
Δεν αξίζει τέτοια συμπεριφορά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσηυς της χώρας μας, που γέννησε κάποτε το Ολυμπιακό και Αθλητικό ιδεώδες.
Δεν μπορείς να είσαι δίπλα μόνο στους Ολυμπιονίκες και τους Παγκόσμιους πρωταθλητές. εκτός και αν το κάνεις μόνο για την προσωπική σου προβολή. Δεν θα φέρεις έτσι περισσότερα παιδιά κοντά στον Αθλητισμό.
Γιατί αν θέλεις να λες ότι αγαπάς κάτι δεν αρκεί μόνο το να το λες. Πρέπει και να το δείχνεις και δυστυχώς σε άπειρες περιπτώσεις, σε ακόμη σημαντικότερες επιτυχίες από αυτές του Ολυμπιακού και της Νίκης Λευκάδας, η Ελληνική Αθλητική δημοσιογραφία ήταν απούσα.
Ακολουθώντας ένα σκεπτικό που οδηγεί σε οπισθοδρόμηση, σε απαξίωση ανθρώπων που μοχθούν καθημερινά για να δοξάσουν την χώρα μας, χωρίς τις περισσότερες φορές να απολαμβάνουν τίποτα υλικό για τις προσπάθειές τους.
Οι αθλητικογράφοι πρέπει να είναι δίπλα στον Αθλητισμό συνεχώς και να απονέμουν τα εύσημα σε αυτούς που το αξίζουν. Οι δυο ομάδες μας άξιζαν την παρουσία τηλεοπτικών σταθμών στο αεροδρόμιο (ας ήταν τουλάχιστον η ΕΡΤ και να μοίραζε pool με τις δηλώσεις), όπως και πολλοί αθλητές στο παρελθόν που γύρισαν από μεγάλα αθλητικά ραντεβού χωρίς το μετάλλιο, αλλά με μια Ιστορία που άξιζε να καταγραφεί.
Δυστυχώς όμως για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε ότι δεν προβάλλουμε το αξιόλογο, προβάλλουμε ότι μας συμφέρει, δυστυχώς.
Γιώργος Νιφλής
