Η άρση βαρών παρουσιάζεται σαν «το άθλημα των δυνατών». Άρα, μια χαρά κάνει και για τις γυναίκες! Τί, δεν πιστεύουμε να έχετε ακόμα την ψευδαίσθηση ότι οι γυναίκες είναι το ασθενές φύλο… Αυτά κάποτε και στη θεωρία, γιατί στην πράξη άλλα φαίνονται. Και δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό από την Κωνσταντίνα Μπεντέλη. Τη «χρυσή» Μεσογειονίκη της άρσης βαρών στα 58 κιλά, η οποία πρωταγωνιστεί στη διεθνή σκηνή και θα διεκδικήσει δυναμικά την πρόκρισή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η ενότητα του Sportshero για το κορυφαίο ραντεβού στο Τόκιο παρουσιάζει σήμερα τη Θεσσαλονικιά πρωταθλήτρια, που κατέχει και τα τρία πανελλήνια ρεκόρ γυναικών στην κατηγορία της σε αρασέ, ζετέ και σύνολο.
Γράφει ο Γιάννης Φάκαρος.
Είναι ξεχωριστή η ιστορία της Κωνσταντίνας στον δρόμο μέχρι την καταξίωση στον αθλητισμό. Στηρίζουν τον πρόλογο τα όσα θα διαβάσετε διότι οι δυσκολίες για την 25χρονη αρσιβαρίστρια δεν είχαν να κάνουν μόνο με τη …μπάρα αλλά και με περιόδους της ζωής της. Με πείσμα, θέληση και αποφασιστικότητα ωστόσο, έφτασε ψηλά στο άθλημα, στο οποίο καταστάλαξε έστω και σε όχι μικρή ηλικία και τώρα ονειρεύεται την πρώτη παρουσία της σε Ολυμπιακούς Αγώνες για να βρει, όπως υπογραμμίζει, την απόλυτη επιβράβευση σε όσα έχει περάσει έως σήμερα.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Στην περιοχή του Φαλήρου, κοντά στην Τούμπα. Από μικρή έδειχνε κλίση στα σπορ και η άρση βαρών δεν ήταν καν στα πρώτα που δοκίμασε. Άρχισε με ενόργανη γυμναστική, πέρασε στην πυγμαχία και τον στίβο, πήρε μία γεύση κι από το τένις ώσπου βρέθηκε στην άρση βαρών με την επιμονή της μητέρας της, η οποία είναι αλήθεια ότι άσκησε επιρροή πάνω της στην πορεία της στον αθλητισμό.
ΣΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑ
«Ασχολήθηκα σοβαρά με την ενόργανη για έξι χρόνια. Από τα 5 έως τα 11 μου χρόνια. Απαιτούνταν πολλές ώρες στην προπόνηση όμως, κι αυτό ήταν πρόβλημα. Με το που έφευγα από το σχολείο έπαιρνα φαγητό στο χέρι και πήγαινα στην προπόνηση. Τελείωνα το βράδυ κι επειδή αυτό συνέβαινε συνεχώς η μητέρα μου δεν ήθελε ν’ αφήσω πίσω τα μαθήματα και άλλα πράγματα και με σταμάτησε. Την ενόργανη την αγάπησα όμως και την αγαπάω. Έκανα και στίβο. Ήμουν σπρίντερ. Στα 100 μέτρα είχα κατακτήσει και χάλκινο μετάλλιο σε Πανελλήνιο σχολικό πρωτάθλημα. Το τένις ήταν απλά ένα πέρασμα πριν από την άρση βαρών με ελάχιστες προπονήσεις. Την ίδια εποχή δοκίμασα και στην πυγμαχία. Εκεί πήγαινα καθημερινά στις προπονήσεις, αλλά ήταν για λίγο χρονικό διάστημα», ανέφερε η Μπεντέλη και στη συνέχεια μας μίλησε για το πότε και πώς άρχισε την άρση βαρών. «Στα 15 μου ασχολήθηκα κανονικά και λόγω της μητέρας μου. Στη δουλειά της στον δήμο Θεσσαλονίκης συνεργαζόταν με τον τότε προπονητή του Απόλλωνα Καλαμαριάς κι έτσι μου πρότεινε κάποια στιγμή να πάω να δω το άθλημα. Τότε, όπως σας προανέφερα, δοκίμαζα και τένις και μποξ. Το μποξ μου άρεσε, αλλά η μητέρα μου δεν το ήθελε καθόλου. Το τένις δεν την πείραζε, όμως εμένα μού ήταν αδιάφορο. Πήγα λοιπόν στον Απόλλωνα Καλαμαριάς για άρση βαρών, μου άρεσε στην πορεία κι έμεινα».
Αναρωτηθήκαμε αν η μητέρα της διέκρινε κάτι σε εκείνη, που πίστεψε ότι αποτελεί πλεονέκτημα για την άρση βαρών και σημείωσε χαρακτηριστικά ότι «αυτό το ερώτημα της το έθεσα κάποια στιγμή και δεν μου το έχει απαντήσει ποτέ. Απλά επέμενε να πάω. Για πολύ λίγο είχε κάνει παλιότερα ο αδερφός μου άρση βαρών, αλλά ήταν μόλις για κάποιους μήνες και δεν έπαιξε ρόλο στο να μου προτείνει και μένα αυτό το άθλημα».
Σκεφτήκαμε πάντως, ότι ίσως και είναι κάπως μεγάλο ένα παιδί για ν’ αρχίσει στα 15 του την άρση βαρών: «Ναι, είναι λίγο μεγάλη αυτή η ηλικία, ωστόσο και πάλι είναι εφικτό να μάθεις σωστά και να εξελιχθείς. Θα πω ότι για τα πρώτα βήματα στην τεχνική είναι κάπως προχωρημένη η ηλικία, ωστόσο για αθλητή, που είναι ήδη γυμνασμένος, είναι μία κατάλληλη ηλικία. Για μένα λοιπόν, θα τονίσω ότι έμαθα εύκολα την τεχνική και μπορούσα να αποδώσω γρήγορα καλά, επειδή ήμουν καλά γυμνασμένη από τα αθλήματα που έκανα πριν».
Πότε κατάλαβε ότι μπορεί να εξελιχθεί πολύ και να γίνει πρωταθλήτρια; «Στον πρώτο μου αγώνα! Έκανα κατευθείαν δελτίο και η πρώτη μου διοργάνωση ήταν στην Κύπρο, σ’ ένα Κύπελλο Επιλέκτων, όπου το σωματείο πρότεινε ορισμένα άτομα και η ελληνική ομοσπονδία τα ενέκρινε. Ήμουν στην κατηγορία των κορασίδων και πήρα ασημένιο μετάλλιο στην ηλικία μου. Αυτό ήταν, γλυκάθηκα. Ένιωσα κάτι ιδιαίτερο, πρώτον διότι τότε πήγαινα μόλις μία-δύο φορές την εβδομάδα για προπόνηση και δεύτερον γιατί δεν είχα πετύχει κάτι ανάλογο σε άλλο άθλημα. Είχα αρχίσει λίγο καιρό την άρση βαρών, δεν μου άρεσε πολύ και περισσότερο πήγαινα για τη μητέρα μου. Κι όμως, έφτασα ξαφνικά σε επιτυχία. Επίσης, παιδευόμουν χρόνια σε άλλα αθλήματα, στην ενόργανη που αγάπησα δεν είχαμε συχνά αγώνες στην Ελλάδα και στην άρση βαρών συνάντησα μία άλλη κατάσταση. Με τους αγώνες είχα μία διαφορετική αίσθηση».
Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ Ο ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΣ
Στην άρση βαρών είχε βάλει τις βάσεις για την πρόοδό της, αλλά προτού ακόμα ενηλικιωθεί, πέρασε κάποιες δύσκολες καταστάσεις εκτός αγωνιστικού χώρου. «Όταν είχα αρχίσει ν’ ασχολούμαι πιο σοβαρά με το άθλημα ήρθε και η κρίση στην Ελλάδα. Η μητέρα μου έφυγε στη Γερμανία, στη Στουτγκάρδη και μετά ακολούθησε ο πατέρας μου. Πήγαν να δουλέψουν και για μικρό χρονικό διάστημα, για έναν χρόνο περίπου, μετακινήθηκα κι εγώ εκεί. Ακολούθησα τους γονείς μου μετά από μήνες. Στο μεταξύ ζούσα στη Θεσσαλονίκη με τον αδερφό μου. Μαγείρευα και πήγαινα προπόνηση. Δεν ήταν απλά τα πράγματα, βέβαια! Στο οικονομικό κομμάτι τα ζόρια άρχισαν όταν έφυγε η μητέρα μου και τότε είχα πάρει μεταγραφή στον Υπερίωνα. Ευτυχώς ο προπονητής του σωματείου έβλεπε πολύ σοβαρά την ενασχόλησή μου, ήταν επαγγελματίας κι ερχόταν κάθε μέρα και με έπαιρνε για την προπόνηση με το μηχανάκι. Είχα σταματήσει το λύκειο για να δουλεύω τα πρωινά σε καφετέρια και το απόγευμα να κάνω προπόνηση. Αυτό γινόταν για μήνες. Στη Γερμανία συνέχισα το Λύκειο σε ελληνικό σχολείο, αλλά δυστυχώς μόνο για μια χρονιά. Είδα ότι δεν μου άρεσε, παράλληλα είχα κουραστικές μετακινήσεις γιατί υπήρχε απόσταση κι έπρεπε ν’ αλλάζω τρένα, κάτι που μου στερούσε και προπονήσεις. Γενικά δεν μου άρεσε η ζωή στη Γερμανία και αποφάσισα να γυρίσω μόνη μου στην Ελλάδα».
Του ταξιδιού στη Στουτγκάρδη προηγήθηκε τραυματισμός: «Κάνω προπόνηση στην Αθήνα και αποκομίζω τραυματισμό στη μέση. Ήμουν στα 16 μου τότε. Οι υπεύθυνοι μ’ έστειλαν πίσω στο σπίτι μου και καθώς έκανα διαφορετική προπόνηση λόγω της μέσης, τραυματίστηκα στο γόνατο. Ήμουν 17 ετών κι απέκτησα πρόβλημα στον τένοντα. Υποχρεώθηκα να κάνω χειρουργείο στην Αθήνα και ήταν παρόμοιο με μηνίσκο. Μετά άρχισα σιγά-σιγά τις προπονήσεις και το πόδι δεν μου περνούσε. Έτσι, αποφάσισα και πήγα στη μητέρα μου ώστε να συνεχίσω τις θεραπείες εκεί, αλλά και να κάνω νέο χειρουργείο γιατί το πρόβλημα δεν είχε ξεπεραστεί», θυμάται η Μπεντέλη και συνεχίζει: «Έμεινα έξω από αγώνες για έναν χρόνο. Μετά την επέμβαση προσπάθησα να κάνω προπονήσεις στη Γερμανία. Βρήκα ένα σωματείο, αλλά ο προπονητής εκεί δεν ήταν τόσο επαγγελματίας. Αποφάσισα να γυρίσω στην Ελλάδα και να γυμνάζομαι και ρόλο σε αυτό έπαιξε ο νέος προπονητής μου, ο Χρήστος Καμαριανάκης. Την περίοδο της επέμβασης είχα πάρει μεταγραφή από τον Απόλλωνα στον Υπερίωνα. Είχα αναπτύξει πολύ καλή σχέση με τον προπονητή κι έβλεπα ότι με βοηθούσε. Έπρεπε να πάω στη Γερμανία για την επέμβαση, αλλά όταν συνήλθα με το πόδι μου σκέφτηκα αμέσως την αποδοτική δουλειά με τον καινούργιο προπονητή και είπα να επιστρέψω. Γύρισα μόνη μου και άρχισα πάλι πρόγραμμα με δουλειά σε καφετέρια και προπόνηση. Αυτά το 2013. Η συστηματική προπόνηση απέδωσε και το 2014 πήρα το χάλκινο μετάλλιο στο αρασέ στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα έως 23 ετών. Ήμουν επίσης 4η στο επολέ ζετέ και 4η στο σύνολο στα 58 κιλά».
Οι γονείς της συνεχίζουν να ζουν και να εργάζονται στη Γερμανία κι από άλλους συγγενείς έχει στη Θεσσαλονίκη τη γιαγιά της και την επισκέπτεται συχνά. Άραγε όλη αυτή η δύσκολη κατάσταση τη χαλύβδωσε ή υπήρχαν και στιγμές που λύγισε: «Τώρα που έφτασα στα 25 μου χρόνια και τα σκέφτομαι έχω να επισημάνω μόνο ένα γεγονός. Ότι αυτά τα γεγονότα μού δημιουργούσαν νεύρα! Έλεγα μέσα μου ότι ήθελα να πετύχω στον αθλητισμό και να δημιουργήσω κάτι όμορφο και συνέχεια έβρισκα μπροστά μου εμπόδια! Τουλάχιστον τον τραυματισμό στο πόδι τον ξεπέρασα μετά τη Γερμανία. Επανήλθα μόνη μου στις προπονήσεις έπειτα από 3-4 μήνες και παράλληλα έκανα και θεραπεία».
«Ο ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ ΠΡΟΚΡΙΣΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΣΟΥ»
Στους Μεσογειακούς Αγώνες της Ταραγόνα η Κωνσταντίνα Μπεντέλη πανηγύρισε διπλή επιτυχία κι εξελίχτηκε σ’ ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της άρσης βαρών. Στα 58 κιλά κατέκτησε ένα χρυσό κι ένα ασημένιο μετάλλιο. Μετά από συναρπαστικό αγώνα η Ελληνίδα πρωταθλήτρια σήκωσε 91κ. στο αρασέ και πήρε το χρυσό μετάλλιο και 107κ. στο ζετέ κατακτώντας το ασημένιο. Αυτή η διάκριση σε συνδυασμό με καλά αποτελέσματα στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018 την ανέβασαν στην παγκόσμια κατάταξη, η οποία μετρά για τις ολυμπιακές προκρίσεις. Το 2019 θα …φορτσάρει για τον μεγάλο της στόχο. «Και ποιος αθλητής δεν επιθυμεί διακαώς τη συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες; Εγώ το έχω σαν όραμα τα τελευταία χρόνια. Θέλω πολύ να προκριθώ και το αντιμετωπίζω σαν την απόλυτη επιβράβευση για όλον αυτόν τον σκληρό αγώνα, που έχω δώσει στη διάρκεια των ετών».
Πώς όμως, έρχεται η πρόκριση για το Τόκιο; Στο διάστημα από 1η Νοεμβρίου 2018 έως 30 Απριλίου 2020 κάθε αθλητής με αυτόν τον στόχο θα πρέπει υποχρεωτικά να μετάσχει σε έξι διεθνείς διοργανώσεις, εγκεκριμένες και προκαθορισμένες από την παγκόσμια ομοσπονδία (IWF). Υπάρχει πίνακας αξιολόγησης, από τις επιδόσεις σε αυτούς τους αγώνες έρχονται βαθμοί, όχι μόνο ατομικά αλλά και για τις χώρες και η κατάταξη από τον Μάιο του 2020 και μετά θα κρίνει προκρίσεις με την τελική συμμετοχή αθλητών ανά χώρα για το Τόκιο να ποικίλει. Επιπλέον, δεν θα δοθούν wildcardsγι’ αυτό το Ολυμπιακό τουρνουά, συνεπώς ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος. «Έχω μετάσχει σε αξιολογημένους αγώνες που απαιτούνταν μέχρι το τέλος του έτους, τα πήγα καλά, βρέθηκα και στην 5η θέση στο τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο. Το 2019 αξιολογούνται πάλι Ευρωπαϊκό, Παγκόσμιο και άλλα και καλείσαι να μαζέψεις βαθμούς ομαδικά και ατομικά. Υπολογίζω ότι σαν χώρα πρέπει να είμαστε μέσα στη 15άδα, ενώ μόνος σου πρέπει να είσαι 6άδα ή 7άδα στο πίνακα. Πρώτα απ’ όλα θέλω να έχω διάκριση στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα τον Απρίλιο. Εκεί θα συναντηθώ για πρώτη φορά και με αθλήτριες από την καινούργια ολυμπιακή κατηγορία, αυτή των 59 κιλών».
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο, τον Δεκέμβριο, η Μπεντέλη αγωνίστηκε στα 59 κιλά και πήρε την 5η θέση στο αρασέ και την 6η στο ζετέ και στο σύνολο. Στους Μεσογειακούς Αγώνες κατέκτησε τα μετάλλια αγωνιζόμενη στα 55 κιλά, ενώ έχει αγωνιστεί και στα 58. «Είναι μικρές οι διαφορές. Επειδή είναι δύσκολες κατηγορίες και τα 58 και τα 55 κιλά, είναι μικρές οι διαφορές. Στα 59 κιλά ένα βασικό γνώρισμα είναι οι πολλές συμμετοχές.
Όσο για τα στοιχεία, πέρα από την καλή φόρμα, που πρέπει να δείξει ένας αθλητής για να υλοποιήσει έναν τόσο μεγάλο στόχο, σημειώνει: «Αυτό είναι κάτι που διαφέρει για κάθε αθλητή. Γενικά όμως, θα έλεγα ότι πρέπει να το βάλεις στη ζωή σου, στην καθημερινότητά σου τον στόχο της πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Παράλληλα με τις προπονήσεις και την απόδοση η ζωή σου πρέπει να περιστρέφεται γύρω από αυτό διότι υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός. Όλοι οι αθλητές επιζητούν μία ολυμπιακή πρόκριση και ο κάθε ένας πρέπει να βρει το μαγικό κλειδί για τον εαυτό του ώστε να τα καταφέρει».
Η ΜΕΓΑΛΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΟΥ
Όταν μιλάμε για κορυφαίο επίπεδο είναι σαφές ότι πίσω από τις επιτυχίες μπορεί να κρύβονται και διάφορα μυστικά. «Προσωπικά νιώθω πλέον μία σιγουριά για την καλή μου απόδοση στους αγώνες κι αυτό οφείλεται και στην ψυχολόγο, που μας εξασφαλίσει η ομοσπονδία. Μετά τους Μεσογειακούς Αγώνες αρχίσαμε τη συνεργασία και θεωρώ ότι ήδη έχει αλλάξει σε μένα και το πώς βλέπω το άθλημα και την πίστη μου σε αυτά, που θέλω να καταφέρω. Η ψυχολόγος μάς κάνει να βλέπουμε πιο εφικτά τα πράγματα». Ακόμα και στο αν τυχόν υστερεί κάποιος στο αρασέ ή το ζετέ συνδράμει ξανά η ειδική για το κομμάτι της ψυχολογίας. «Τώρα με την ψυχολόγο έχει αλλάξει κι αυτό. Εγώ είχα πρόβλημα στο ζετέ. Υστερούσα σε αυτή την κίνηση, δεν ήμουν καλή και με την ψυχολόγο το δουλέψαμε και πιστεύω ότι μπορώ πια να δώσω το ίδιο και στα δύο».
Η Μπεντέλη εκτιμά ότι βρίσκεται σε καλή κατάσταση αυτή την περίοδο, μάλιστα στο Παγκόσμιο Κύπελλο πέτυχε και πανελλήνια ρεκόρ. «Ήταν σημάδι ότι αν κάνω καλύτερη προετοιμασία μπορώ να πετύχω πολλά. Το καλοκαίρι μετακινήθηκα στην Αθήνα. Όταν είμαι εδώ μένω στον Άγιο Κοσμά και προπονούμαι με τον προπονητή στην εθνική ομάδα τον Οδυσσέα Δήμα. Έκανα προπονήσεις και παράλληλα δούλευα σε γυμναστήριο. Βρέθηκα σε καινούργιο περιβάλλον, είχα και άγχος με τη δουλειά και μέχρι να προσαρμοστώ με συναθλητές, με νέους φίλους, με προπονητή ήθελε χρόνο. Παρόλα αυτά πήγα πολύ καλά στο Παγκόσμιο και είμαι ευχαριστημένη». Η Μπεντέλη διατηρεί τα πανελλήνια ρεκόρ γυναικών στο αρασέ με 91 κιλά, στο επολέ ζετέ με 110 και στο σύνολο με 200κ, επιδόσεις που έπιασε τον Δεκέμβριο.
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ
Δεδομένο είναι ότι χρειάζεται και η ουσιαστική οικονομική στήριξη, όμως η Μπεντέλη ακόμα την ψάχνει. «Όχι δεν έχω κάποια χορηγία. Απλά υπάρχει μία μικρή βοήθεια από την ομοσπονδία. Ελπίζω η νέα χρονιά να είναι καλύτερη οικονομικά γιατί σταμάτησα τη δουλειά και με στηρίζει βασικά ο πατέρας μου και όσο μπορεί και η μητέρα μου. Υπάρχουν διεθνείς αγώνες με χρηματικά έπαθλα αρκεί να μπορέσεις να πας, όμως η ομοσπονδία αδυνατεί να σου καλύψει έξοδα και δεν τα έχει στον προγραμματισμό της. Επαγγελματικά ω αθλήτρια μπορεί εν καιρώ να ωφεληθείς πολύ αν, για παράδειγμα, ανοίξεις γυμναστήριο ή πας στο εξωτερικό». Με αφορμή αλλαγές στα προνόμια των υψηλά διακριθέντων αθλητών η πρωταθλήτρια της άρσης βαρών έχει ενστάσεις και για το πώς αντιμετωπίζει η πολιτεία το κομμάτι του αθλητισμού. «Νομίζω ότι η κυβέρνηση είναι κατά των αθλητών. Έχω την αίσθηση ότι γενικά δεν θέλει τον πρωταθλητισμό, δεν μπορώ να δώσω άλλη απάντηση. Θα μπορούσα να κάνω χαρτιά για πρόσληψη στο δημόσιο ή για είσοδο σε Πανεπιστήμιο αλλά θα πρέπει ν’ αλλάξει ο νόμος».
Η Κωνσταντίνα λατρεύει τα σκυλιά και ουσιαστικά έχει μεγαλώσει με αυτά. «Ο μεγάλος της έρωτας ήταν ο Τζόρνταν, η καλύτερη συντροφιά της για πολλά χρόνια. Ο Τζόρνταν είναι μεγάλος πια, έχει πάει 7 ετών και τον έχει ο πατέρας μου στη Θεσσαλονίκη. Εμένα ο σκύλος μου τώρα είναι ο Δίας. Ένα πίτμπουλ 3,5 ετών, που το έχω μαζί μου στην Αθήνα. Όταν έχω άνεση χρόνου τού αφιερώνω πολλές ώρες».
Αν αναρωτιέστε ποιες είναι οι αντιδράσεις φίλων και γνωστών για τη συστηματική ενασχόλησή της με την άρση βαρών δεν συνάντησε κάτι ιδιαίτερο ούτε τα πρώτα χρόνια ούτε τώρα. «Αγόρια και κορίτσια κατ’ αρχάς με ρωτούσαν το κλασικό: «Μπορείς να με σηκώσεις;». Ξέρεις, συνέκριναν το πόσο ζυγίζουν με τα κιλά, που σήκωνα εγώ στην μπάρα. Από κει και μετά βλέπω ότι οι άνδρες στέκονται συνήθως στα ωραία πόδια και τα ωραία οπίσθια, τα οποία φτιάχνει η άρση βαρών, ενώ οι γυναίκες βρίσκουν υπερβολική την ανάπτυξη στα χέρια και τις πλάτες. Γενικά δεν συνάντησα κάποια κακή αντίδραση». Κάτι ακόμα αξιοσημείωτο για την Κωνσταντίνα είναι ότι έχει αδυναμία στα τατουάζ, μάλιστα σε δάχτυλο του χεριού της έχει «χτυπήσει» τον Λευκό Πύργο.
Κωνσταντίνα Μπεντέλη
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗΣ: 24/08/1993
ΤΟΠΟΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ: Θεσσαλονίκη
ΤΟΠΟΣ ΔΙΑΜΟΝΗΣ: Αθήνα
ΣΩΜΑΤΕΙΟ: Υπερίων Τούμπας
ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ: Χρήστος Καμαριανάκης-Οδυσσέας Δήμας
ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ: 3η θέση στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Under 23, 1η θέση στους αρασέ στους Μεσογειακούς Αγώνες 2018 και 2η θέση στο Επολέ ζετέ
ΣΠΟΥΔΕΣ: Λύκειο
ΧΟΜΠΙ: Τον ελεύθερο χρόνο μου (όσος απομένει) μού αρέσει να τον αφιερώνω στον καλύτερο μου φίλο, τον σκύλο μου!
